Në javët e para të jetës foshnja më së shumti fle, edhe kur zgjohet mes dy ushqyerjeve, kohën e kalon gjysmë në gjumë
Gjatë kësaj periudhe, foshnja është zgjuar për dy deri në tre minuta në orë gjatë ditës dhe akoma më pak gjatë natës, që është rreth një orë në një ditë.
Në fund të muajit të parë, periudha e të qenit zgjuar rritet në dy deri në tri orë me një periudhë më të gjatë pasdite.
Nëse gjatë kësaj periudhe e stimuloni shumë foshnjën me lodra, veçanërisht me ato që prodhojnë zë, ose nëse vazhdimisht i flisni, i këndoni dhe e mbani në krahë, ajo me siguri do të reagonte duke qarë, transmeton Telegrafi.
Ky fenomen interpretohet kryesisht si shfaqja e ngërçeve, ndaj përdoren mjete të ndryshme për lehtësimin e tyre, të cilat herë ndihmojnë, herë jo.
Në fund të muajit të tretë, këto probleme kryesisht zhduken.
Ekziston një interpretim se të qarat e pangushëllueshme në orët e vona të pasdites shkaktohen nga stimulimi i bollshëm ndaj të cilit është i ekspozuar foshnja. Një sistem nervor qendror i zhvilluar mjaftueshëm nuk është në gjendje të përpunojë të gjithë informacionin nga mjedisi i tij në një moment të caktuar, dhe kjo manifestohet në agjitacion (fëmija nuk është i uritur dhe nuk fle). Kjo është arsyeja pse ne duhet të reduktojmë stimulimin në mënyrë që të ndihmojmë fëmijën të përballojë gjithçka që i ndodh
Këshilla për stimulimin e duhur të foshnjës
Në muajin e parë mjafton që përveç ambientit të këndshëm, ajo që sheh foshnja të jetë vetëm fytyra e qeshur e prindërve. Drita duhet të zbehet, muzika duhet të jetë e heshtur, zëri që përdorim për t’i drejtuar asaj duhet të jetë i këndshëm dhe lëvizjet tona të qeta dhe të përgjegjshme (nuk duhet të vendosim shumë në fytyrën e saj).
Kur ajo mbush njëmuajshe, vendosim një xhiro në krevat fëmijësh që të mund të ndjekë lodrat me sy kur të zgjohet. Kur ajo të jetë e qetë dhe në gjumë, duke lëvizur butësisht zhurmën dhe duke e tundur për të dëgjuar zërin, do ta bëjmë atë ta ndjekë me shikimin e saj nga njëra anë në tjetrën.
Vetëm në muajin e tretë mund të prezantojmë një lodër, të vendosur në mes në mënyrë që koka e foshnjës të qëndrojë në vijën qendrore. Nëse të gjitha këto lodra do t’i përdornim qysh në lindje ose do ta stimulonim vazhdimisht fëmijën me tinguj dhe objekte të papërshtatshme, ai do të bëhej shumë shpejt nervoz.
Kur një fëmijë qan, prindërit shpesh fillojnë t’i ofrojnë lodrat njëra pas tjetrës në përpjekje për ta qetësuar, gjë që zakonisht ka efektin e kundërt, fëmija vetëm qan më shumë. Stimulimi i tepërt vetëm sa rrit sasinë e informacionit që truri i foshnjës nuk mund të përpunojë.
Kjo ndodh edhe në periudhat e mëvonshme, kur foshnja me lodrat e shumta nuk di se çfarë të bëjë. Nëse e merr dhe e lë menjëherë, ndoshta nuk ka arritur një nivel të caktuar pjekurie që të mund ta përdorë, ose lodra thjesht nuk është funksionale dhe për këtë arsye e padobishme.
Kur ajo po mëson të përdorë një lodër të re, duhet t’i jepet kohë e mjaftueshme për ta zotëruar atë dhe për ta ndihmuar në këtë, fillimisht duke e mbajtur, pastaj duke e shtuar vazhdimisht kur i bie, duke treguar se çfarë mund të bëhet me lodrën.
Në çdo kohë, foshnja duhet të ketë një, dy ose më së shumti tre lodra pranë. Kjo vlen edhe për një foshnjë që zvarritet, ulet ose ecën, çdo gjë më shumë se kjo krijon rrëmujë dhe çon në konfuzion tek fëmija. Zona e lojës së foshnjës duhet të organizohet në mënyrë që ajo të mund t’i përdorë lodrat në mënyrën e duhur, gjë që do të lejojë zhvillimin normal të saj motorik.
Të rriturit ndonjëherë nuk mund t’i kontrollojnë ndjenjat e tyre, veçanërisht kur ato janë të shumta dhe të gjithë duan të tregojnë se sa shumë e duan fëmijën, ndaj dikush e mban vazhdimisht në duar, e mban nëpër shtëpi, i këndon, luan me të. Televizori është shpesh i ndezur atje, ata vazhdimisht flasin me të, duke i ofruar lodra…
Kur fëmija rritet në një mjedis të tillë, mund të ketë probleme me përqendrimin, sepse dikush e ndërpret vazhdimisht në ndonjë aktivitet dhe i ofron diçka tjetër. Sado e parëndësishme të duket, më vonë mund të jetë një problem i madh në sjelljen e fëmijës kur ai nuk mund të fokusohet në një aktivitet, sepse nuk është mësuar ta fillojë dhe ta përfundojë. Në dëshirën tonë për të argëtuar fëmijën, ne nuk respektojmë nevojat e tij, të cilat ai i ka më vete. Nëse nuk dini çfarë të bëni me fëmijën, imagjinoni veten në atë situatë dhe do ta keni të qartë nëse dhe sa duhet ta stimuloni atë./Telegrafi/
